പക്ഷീമരം

ഉയരമേറുന്നൊരീ പക്ഷീമരത്തിൻറെ
ശിഖരങ്ങളൊക്കെ ദ്രവിച്ചുപോയീ
ഇലകളില്ലാത്തൊരു,തണലേകാറില്ലാത്ത
പടുവൃക്ഷമല്ലയോ പക്ഷീമരം.

പഴയകാലത്തിൻറെ കഥകൾ പാടീടാൻ
നാവുകളിനിയെത്രവേണമെൻ കൂട്ടരേ
തണലേകിനില്ക്കുന്ന ഭീമൻമരത്തിൻറെ
ശിഖരത്തിലെത്രയോ കിളികൾ വാണൂ
കാകനും, തത്തയും ചെമ്പോത്തും മൈനയും
ഓലേഞ്ഞാലിക്കിളിക്കുഞ്ഞും കുയിലും
അത്ഭുതത്തോടെ നാം കണ്ടുനില്ക്കുന്ന-
വരൊത്തുവസിക്കുന്നീ മാമരത്തിൽ.
ബാല്യത്തിൻ കൗതുകക്കാഴ്ചയുടെനേരം
‘പക്ഷീമരമെന്ന’ പേരു ചൊല്ലീ
കേട്ടവർ കേട്ടവർ പക്ഷീമരമെന്ന
പേരിനെയാവർത്തിച്ചങ്ങുറപ്പിച്ചു.

ഊഞ്ഞാലിലാടിയ ബാല്യകാലത്തിൻറെ
ആരവമിന്നും മുഴങ്ങുന്നു കാതിൽ
അന്യോന്യം കൂക്കിവിളിച്ചുരസിച്ചു നാം
തുഞ്ചത്തിലെയില കയ്യിലെത്തുമ്പോൾ.

നാളുകളെത്രകഴിഞ്ഞു മുന്നോട്ടിന്നീ-
കാലചക്രംതിരിയുന്ന മാർഗ്ഗം
അന്നത്തെ പക്ഷീമരത്തിന്നവകാശി-
യിന്നിതാ ലോകമറിയുന്നപ്രതിഭയായ്
വന്യച്ഛായാഗ്രഹണവിദ്യയിലിന്നവളെയ-
ങ്ങേറ്റം നിപുണയായ് മാറ്റുന്നു കാലം.
കാനനമേടതിൽ ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞ-
വളേകിയ ചിത്രങ്ങളെത്ര ഗംഭീരം!

തുലാവർഷം കലിതുള്ളി പെയ്തൊരാവേളയിൽ
ശിഖരങ്ങളിടിവെട്ടി, ക്കരിഞ്ഞുവീണൂ
പക്ഷീമരമന്നു ജീവച്ഛവമായി
ഒറ്റത്തടിയായി നില്പതായീ.

വ്യാഴവട്ടക്കാലം കഴിയുന്ന വേളയിൽ
അത്ഭുതമായൊരു കിളിനാദം കേൾപ്പൂ,
പക്ഷീമരത്തിൻറെ പൊത്തിൽനിന്നും
പക്ഷിക്കുഞ്ഞൊന്നു തലനീട്ടിവന്നു.
ഉള്ളംതളിർത്തൂ, കൗതുകമാർന്നവൾ
തലനീട്ടും കുഞ്ഞിൻറെ ചിത്രം പകർത്തി
ലോകംമുഴുവനും കൗതുകത്തോടെയാ
ചാരുതനെഞ്ചേറ്റി ലാളിച്ചുമോദാൽ.

യാത്രപോയിട്ടവൾ തിരികെയെത്തുന്നേരം
ഞെട്ടലോടവൾനിന്നു നിലവിളിച്ചു
ഉള്ളിൻറെയുള്ളിലെ സ്നേഹമോടെയവൾ
നെഞ്ചേറ്റിലാളിച്ച പക്ഷീമരമില്ല.
എവിടെൻറെ പക്ഷീമരമെവിടെ? പറയൂ
അരുമയാം പക്ഷിക്കുഞ്ഞെവിടെ? എവിടെ?
ഇടനെഞ്ചുപൊട്ടും വേദനയോടവൾ,
ചോദിച്ചിതച്ഛനോടെൻറെ കുഞ്ഞെവിടെ?
നിർവ്വികാരത്തോടെയച്ഛൻ പറഞ്ഞു
പാഴ്മരമെന്തിനു നിർത്തീടണം?
പാഴ്ത്തടിവാങ്ങുവാൻവന്നവർക്കിന്നലെ
ഞാനതുനല്കി, പണവും കിട്ടി.
നെഞ്ചിൽത്തുളയ്ക്കും കഠാരയായച്ഛൻറെ
വാക്കുകൾ കാതിൽ മുഴങ്ങുന്നതിപ്പൊഴും.

പക്ഷീമരത്തിൻറെ വീഴ്ചയുമൊടുങ്ങലും
പക്ഷിക്കുഞ്ഞിൻറെ നിലവിളിയും
ഓർക്കുവാനേയിഷ്ടമില്ലാത്തോ-
രോർമ്മയായ് വേട്ടയാടീടുന്നിതവളെയിന്നും!.
ഓർക്കുവാനേയിഷ്ടമില്ലാത്ത-
മനസ്സിൻറെ തേങ്ങലായ് മാറുന്നു –പക്ഷീമരം!

---------------
(“പക്ഷീമരമെന്ന’ ഈ കവിത എൻറെ പ്രിയസുഹൃത്തും വന്യജീവിഫോട്ടോഗ്രഫറുമായ Aparna Purushothaman-ന് സമർപ്പിക്കുന്നു. )